BD.5024
20 december 1950

Wie zijn leven liefheeft, die zal het verliezen

De wil om te leven betekent een zekere overwinning op de dood.

Weliswaar kunt u de aardse lichamelijke dood niet gebieden, maar ook dan nog kan de lichamelijke dood de overgang zijn tot het leven, als de wil om het eeuwige leven te verwerven in de mens sterk werd. Deze levenswil wordt door Mij goedgekeurd, ofschoon Ik de woorden sprak: "Wie zijn leven liefheeft, zal het verliezen en wie het overgeeft, zal het verkrijgen!"

Wie er alleen aan denkt hoe hij voor zijn lichamelijk leven kan zorgen, die zal heel spoedig ondervinden dat hij zelf volledig machteloos is en van de aarde wordt weggenomen zonder er zich tegen te kunnen verzetten. Deze levenswil is dus niet bedoeld om over de dood te zegevieren.

De mens moet naar het ware leven van de ziel verlangen en voor dit leven moet zijn wil zich met al zijn kracht inzetten. Dan is er voor hem in eeuwigheid geen dood meer, dan zal hij leven in licht en kracht en ononderbroken werkzaam kunnen zijn tot eigen geluk. Dan heeft hij waarlijk de dood overwonnen en het uittreden van de ziel uit haar lichaam is een ontwaken tot een nieuw leven, niet bezwaard door het lichamelijke omhulsel, vrij van iedere materie en toch in onvermoede volheid van kracht. Dit leven moeten de mensen op de aarde lief krijgen, en alleen ernaar streven het eenmaal te bezitten. Dan verlangen zij sterk naar de dood, dan willen zij het aardse leven opgeven ter wille van het ware leven in de eeuwigheid. Maar de mensen hangen nog veel meer aan hun lichamelijke leven. Zij vrezen het te verliezen, zij hebben hun aardse leven lief, daarom verliezen zij het en hun lot is de dood. En weer is niet de dood van het lichaam bedoeld, maar de dood van de geest, waarin de ziel die het leven op de aarde liefheeft onherroepelijk wegzakt. En deze dood is erger dan de mens het zich kan voorstellen, want hij heeft zichzelf verloren. Hij is het aardse leven kwijt geraakt en zijn ziel is zonder licht en kracht, geheel machteloos en in diepste duisternis.

De geestelijke dood is voor de ziel een onbeschrijfelijke kwelling, omdat zij zichzelf bewust is, dus niet uitgewist op het moment van de dood, maar verder vegeteert in een toestand die voor haar zeer kwellend is. Het verlangen om gelukkig makend bezig te zijn zal altijd alleen een levend wezen kunnen vervullen, omdat daar kracht toe behoort die alleen een levend wezen in zich heeft terwijl een wezen zonder kracht dood is. Wat echter op aarde door middel van aan de mens toestromende levenskracht tot stand wordt gebracht, kan uit zuiver wereldse activiteit bestaan, die wel aardse stoffelijke goederen vermeerdert maar voor het geestelijke rijk zonder waarde is, of ook in geestelijke werkzaamheden die onvergankelijke schatten opleveren en zodoende ook een leven in de eeuwigheid verzekeren. En daarom moet de wil van de mens ernstig op het eeuwige leven gericht zijn, opdat hij dan de levenskracht gebruikt voor het winnen van de geestelijke kracht. Dan zal hij zegevieren over de dood, want dan is voor hem een eeuwig leven zeker en hij zal de dood in eeuwigheid niet smaken.