BD.1620
19 september 1940

Uren van eenzaamheid - Noodzakelijke scheiding van de wereld

De uren van eenzaamheid lenen zich er goed voor, de mens ertoe te brengen na te denken en hij moet daarom vaak de gelegenheid zoeken, alle aardse drukte te ontvluchten om zich aan innerlijke zelfbeschouwingen over te geven, die een zegenrijke uitwerking kunnen hebben. De mens gelooft in zijn aanmatiging vaak aan de eisen te voldoen die God aan Zijn kinderen op aarde stelt, dat wil zeggen: hij doet niet de geringste moeite zich geestelijk te vormen of een hogere graad van rijpheid te bereiken, dus zijn wezen edeler te maken.

Hij meent dat zo als hij is, hij is geschapen door God en hij geeft er zich geen rekenschap van in hoeverre hij zelf de vorming van zijn wezen als taak heeft. En daarover kan hem pas opheldering worden verschaft, als hij zich zelf aan een kritische beschouwing onderwerpt, als hij zijn handelen en denken vergelijkt met de eisen van God, die Hij door Zijn geboden van de liefde aan de mensen stelt. Dan zal hem door de innerlijke stem zijn levenswandel worden voorgehouden, of hij wordt er opmerkzaam op gemaakt, wanneer zijn handelen en denken afwijkt van datgene wat God wil.

En wederom komt het er op aan, in hoeverre hij aan de innerlijke stem gehoor geeft, het komt er op aan of zijn instelling is om tegen te spreken, of de aanmaning van hen die hem willen helpen, gewillig aanneemt. Bijgevolg zal hij ook zijn verdere leven hierop instellen, hij zal er naar streven zich te veredelen of ook de innerlijke stem trachten te overstemmen door tegenspraak die nog zeer het verlangen naar de wereld tot uitdrukking brengt. Want de mens die nog zo aan de wereld hangt, neemt het niet zo nauw met de vervulling van de goddelijke geboden om zich aards voordeel te verzekeren. En zo zal de aards gezinde mens niet van zins zijn zich vaak terug te trekken in de eenzaamheid, dat wil zeggen: zijn ziel snakt niet naar uren van innerlijke beschouwing, maar tracht zich te bedwelmen en de innerlijke stem te overstemmen door de drukte van de wereld. En het is een genade van God als Hij zo'n mens gedwongen in situaties brengt, waarin hij is blootgesteld aan eenzaamheid.

Weliswaar kan zich ook het verlangen naar de wereld in zo'n mens met versterkte kracht voordoen en hem zo'n eenzaamheid geen enkel nut opleveren voor zijn ziel; maar vaak ook komt de mens tot inzicht dat zijn levenswandel nutteloos is en keert als een ander mens in het leven van de wereld terug. De innerlijke beschouwing heeft hem tot het inzicht gebracht dat zijn denken en handelen tot nu toe niet het juiste was en hij tracht zich en zijn wezen te veranderen en zijn opmerkzaamheid meer naar het innerlijke leven te keren, wat hem ook zal gelukken, wanneer zijn streven hem ernst is, dat wil zeggen: zijn wil gericht blijft op het juiste denken. En zo kan vaak een schijnbaar kwaad, een gedwongen scheiding van de wereld, een uiterst zegenrijke uitwerking hebben, want als de aardse wereld van de mens is weggenomen, kan de geestelijke wereld dichter bij hem komen; waar aardse afleidingen het denken van de mens niet beïnvloeden, kunnen nu krachten uit het hiernamaals werkzaam zijn en in de vorm van gedachten de mens opheldering verschaffen over de eigenlijke zin en het eigenlijke doel van het leven. En het resultaat in geestelijke opzicht, kan de mens geheel schadeloos stellen voor dat wat hem aan aardse vreugde ontzegd bleef.

Amen