BD.5261
27 november 1951

De vergeving van zonden (1)

De duidelijke richting van de wil naar Mij toe, laat Mij ook de verandering in het hart van een mens zien, ze toont Mij aan dat de mens naar Mij verlangt, dat hij de weg die hij tot nu toe gegaan is, heeft verlaten, dat hij zijn weerstand geheel heeft opgegeven en Mij als Heer en Vader erkent. Dientengevolge is nu werkelijk het doel bereikt, de mens heeft zich gescheiden van mijn tegenstander, die hij sedert eeuwigheid was gevolgd en hij is naar mijn kamp overgekomen, hij heeft de ene sfeer verwisseld tegen de andere, hij zocht het licht en ontvlucht de duisternis.

Een verandering van wil in het hart van een mens herken Ik echter steeds, en nu begint ook het proces van kracht overdracht, opdat de wil die naar Mij is gekeerd, versterking ondervindt en de mens nu zonder ophouden zijn doel nastreeft om met Mij verenigd te zijn. Een verandering van wil heeft onvermijdelijk ook een wezensverandering tot gevolg, de mens past zich in zijn wezen aan mijn Oerwezen aan, op hetwelk hij aanstuurt.

En zo is de wil die op Mij is gericht onvermijdelijk verbonden met het zich afkeren van de zonde en de afschuw ervan, van onrecht, van liefdeloosheid, daar anders de wil nog niet op Mij is gericht. De mens die vanuit zijn hele hart op Mij aanstuurt, kan niet zondigen, zoals omgekeerd een zondaar er nog geen verlangen naar heeft, zich met Mij te verenigen. Maar een zondig mens kan door vermaningen en aanwijzingen op zijn slechte toestand opmerkzaam worden gemaakt, en tot nadenken worden gebracht, hij kan dan zijn toestand als zondig inzien en hiervan af willen. De zondenlast als zodanig drukt dan op hem en van deze last tracht hij vrij te worden.

Wordt hem nu op de Verlosser Jezus Christus als Delger van zijn schuld gewezen, dan legt hij Deze wel de schuld voor en vraagt Hem ter wille van Zijn bloed om vergeving. Dan heeft de schuld hem naar Jezus Christus gedreven, niet de liefde voor Mij. Iedere zondaar vindt vergeving door Jezus Christus, door zijn geloof aan het verlossingswerk en de hulp van de door Hem aan het kruis verworven genadeschat. Maar niet alleen de zonde moet tot Hem drijven, maar ook de liefde.

De mens moet eerst aan Mij en dan aan zichzelf denken, dan vindt hij bij Mij de hoogste wederliefde, dan zal hij niet vanwege de last vrij willen worden van zijn zonden, veeleer omdat die een hindernis is bij de vereniging met Mij en omdat hij mijn liefde voor hem hoger aanslaat dan de delging van zijn schuld.

U allen bent met schuld beladen, daar u anders niet op aarde leefde, want uw menselijk omhulsel alleen al bestaat uit iets geestelijks dat schuldig is geworden; de ziel kan al wel meer voleindigd zijn, ze is echter toch van beneden afkomstig, dat wil zeggen: samengesteld uit iets geestelijks dat door alle aardse scheppingen is heengegaan, dat zijn laatste wilsproef af moet leggen op aarde. Dientengevolge moet ze zich in het aardse leven bevrijden van haar schuld van weleer, juist door de verandering van haar wezen, door het bewuste streven om bij Mij te komen. En daar alleen datgene wordt beoordeeld wat ze in vrije wil doet, is dus de Mij toegekeerde wil ook de bekentenis van de vroegere schuld. Want de ziel geeft haar weerstand tegen Mij op, dus erkent ze Mij als Schepper en Vader van eeuwigheid.

Niemand kan haar tot deze wilsbeslissing dwingen omdat alleen dat wordt beoordeeld wat uit het innerlijkste van het hart opstijgt. Buigt de ziel zich in diepste deemoed voor Mij dan is ook al de liefde in het hart ontvlamd, dan ziet ze haar weerstand van weleer als zonde in. Ze geeft zich in deemoed aan Mij over en heeft dus ook in het hart haar zonde bekend voor haar Vader, die de ziel liefheeft. Daarom verlangt ze naar Hem en doet alles in gehoorzaamheid en in liefde tot Mij wat Ik verlang.

Ik, die in het hart zie, ben precies op de hoogte van de graad van liefde en van de richting van de wil van een mens en daaraan beantwoordend gaan mijn liefde en mijn genade naar hem, want Ik geef niet meer op wat eens door middel van zijn wil de weg naar Mij heeft gevonden en zich voor Mij heeft uitgesproken.

Het gevallen wezen is ten hogen geklommen, het wil niet meer in de zonde verblijven, in verzet tegen Mij, dat het gevolg is geweest van liefdeloosheid. Het zal ook alles verafschuwen wat maar op een kleinste weerstand tegen Mij zou kunnen lijken. Het kan nog wel vallen, maar dan alleen uit zwakheid en op zo'n val zal ook direct het berouw volgen, dat smartelijk is en pijn doet bij de mens die Mij al toebehoort, en mijn liefde is steeds bereid te vergeven waar Ik de liefde tot Mij zie. Want de ziel spreekt het oordeel tegen zichzelf hard en rechtvaardig uit en haar bede om vergeving is een smartelijke roep naar omhoog, die Ik waarlijk niet ongehoord laat klinken.

Amen